Door emoties overmand, overzien we vaak niet wat er opeenvolgend gebeurd is in het contact met mensen. We kijken naar het laatste moment dat ons getriggerd heeft, en dat wordt een ervaring die ons oordeel overheerst, hoe onredelijk of onlogisch dat voor een ander ook kan overkomen. Hierdoor ontstaan veel misverstanden en miscommunicaties, vooral in relaties, en kunnen de grootste oordelen over elkaar worden gedacht of uitgesproken.

Dit heeft te maken met wat we in ons leven hebben ervaren aan veiligheid om met je eigen gevoel te komen, of je afgewezen of genegeerd werd als je je uitsprak. Hoe onveiliger de hechting, hoe meer afwijzing of verlating er was op het moment dat je iets nodig had, hoe meer je een splitsing in jezelf hebt moeten maken om niet overspoeld te worden door emoties waar niemand je bij troostte. Er zijn als het ware gedissocieerde delen in jezelf die niet direct toegankelijk zijn als ze getriggerd worden, waardoor de emotionele reactie onbewust blijft.

Als er in je leven in het hier en nu situaties voordoen die doen denken aan zo’n oude situatie, kan het zijn dat je dissocieert en wegstopt wat er aan de hand is. Eigenlijk registreer je niet dat je geraakt bent. Dat was een overlevingsmechanisme waarmee je misschien wel de ergste ervaringen hebt kunnen overleven. Maar nu maakt het dat je je onbewust bent van wat er eerder gebeurde, en ook je eigen gedrag niet in de gaten hebt, waardoor je kan gaan denken dat het aan de ander ligt dat je op een bepaalde manier behandeld wordt. Het overlevingsmechanisme om de ander te wantrouwen of de schuld te geven heeft hier de overhand, en op het moment dat je die in kunt zetten, omdat je een ‘fout’ bij de ander gevonden hebt, wordt je boos en ga je je verdedigen. Het is eigenlijk onbewust een actie die je vroeger had willen doen, maar toen kon dat niet omdat je ofwel afgewezen zou worden, ofwel verlaten. Er restte niets anders dan te dissociëren.

Dit kan voor hele verdrietige situaties zorgen, waarin mensen zich niet gehoord voelen omdat ze denken dat ze de hele tijd afgewezen en verlaten worden, terwijl de partner er niets van begrijpt, want hij bedoelde het helemaal niet zo. Deze kan gaan twijfelen aan zichzelf, en denken dat hij zelf iets fout heeft gedaan of niet empathisch genoeg is. Hij kan dan mee gaan bewegen met de beleving van zijn partner, en gaan geloven in mini wanen die ontstaan doordat de getraumatiseerde partner niet ziet dat er een geheel is aan gebeurtenissen van actie en reactie, die hebben geleidt tot de huidige situatie. Met z’n tweeen komen ze in een soort black box met alle gevolgen van dien.

Herken jij dit bij jezelf of je partner? Wil je weten wat jouw aandeel is in deze black box en hoe je hier uit zou kunnen komen? Stuur me een bericht en we onderzoeken de mogelijkheden.