Leven vanuit je hart, je eigen gevoel, ontdaan van blokkades en beschermingsmechanismen, zorgt ervoor dat we steeds meer in de kracht van onze eigen potentie komen. Niet jezelf groot houden en het uit de weg gaan van verdriet zorgt dat we voldoening ervaren, maar juist de kwetsbaarheid van het leven aangaan, maakt dat we ten volle kunnen leven.

Wanneer we geconfronteerd worden met een moeilijke, emotionele situatie is onze onbewuste en automatische neiging om onszelf af te schermen voor een pijnlijk gevoel. Dit gebeurt met emoties die ons het idee geven dat we de situatie nu of in de toekomst kunnen voorkomen (‘had ik nu maar…’ of ‘had iemand anders nou maar…’). Ook door bang te worden voelt het alsof we nog kunnen ontsnappen aan de situatie. Je aandacht wegmaken zorgt ook dat we ons er niet meer mee bezig hoeven te houden. En hopen op betere tijden zorgt eveneens voor ontkenning.

Hierdoor leven we niet in het nu. Bovendien lijkt het erop dat zolang we een situatie in ons leven niet ‘doorleven’, we hem telkens opnieuw creëren. Hierdoor blijven we eigenlijk leven in het verleden en ontwikkelen we ons niet of niet optimaal tot onze potentie.